Je herinnert je het misschien nog uit één van de artikels over het jaar 2019 en m’n doelen, dat mijn keelamandelen dringend moesten verwijderd worden. Zelf zocht ik vooraf het internet af naar ervaringen en meer informatie, maar kon niet héél bijster veel vinden of toch niet echt uitgebreide ervaringen. Daarom leek het me wel fijn om mijn eigen persoonlijke ervaring hiermee, plus het herstelproces voor jullie neer te pennen.

Disclaimer: just to be clear, ik ben absoluut geen dokter of beschik niet over enige medische kennis. Wat je hieronder kan lezen zijn mijn eigen ervaringen en wat mijn dokter me heeft aangeraden, word je zelf geopereerd aan je keelamandelen? Volg dan zeker en vast het advies op van jouw dokter en jouw verplegend personeel. Hoe ik het heb ervaren en aangepakt, was van toepassing op mijn situatie, dit wil niet automatisch zeggen dat het voor jou allemaal hetzelfde zal zijn.

Waarom?
Het wegnemen van één of je beide keelamandelen kan gebeuren om verschillende redenen. Bij kinderen doen ze het soms omdat ze te groot zijn, in mijn geval was het omdat ze chronisch ontstoken waren.

Dit wil zeggen dat mijn amandelen all the time rood en pijnlijk waren waardoor ik sukkelde van keelontsteking naar keelontsteking. Hierbij kwam dan ook nog eens dat het telkens een bacteriële keelontsteking (met witte vlekken en koorts) was in plaats van een virale, dus niet te behelpen met theetjes en keelpastilles. Hierdoor slikte ik enkele jaren lang toch minstens 3 à 5 keer per jaar antibiotica voor mijn keel, wat echt niet gezond en aan te raden is voor je lichaam. Sinds dit schooljaar 2018-2019 is het alleen maar verergerd en had ik tijdens de periode september-januari minstens 5 à 6 antibioticakuren achter de rug.

Bon, je hoort het al mijn amandelen laten weghalen bleek mijn enige redmiddel te zijn en na een zoveelste huildag in bed met koorts heb ik in pure wanhoop me dan toch over de schrik heen gezet en een afspraak vastgelegd.

Voor de operatie
Voor mij was dit überhaupt de eerste keer ooit dat ik geopereerd zou worden en dus ook de eerste keer dat ik onder volledige narcose zou gaan, dit bracht gezien mijn panische angst om over te geven (+ hell no dat je wil overgeven na een operatie in je keel!) de nodige portie angst en stress met zich mee. Dit gaf ik dan vooraf ook aan en ik kreeg gelukkig de geruststelling dat ze me vooraf al iets zouden geven dat ik zeker na de narcose niet misselijk zou zijn.

Nadat ik me had geregistreerd, kreeg ik te horen dat het direct aan mij zou zijn dus hup dat stijlvolle ziekenhuisjurkje aan en het bed in. Al rollend werd ik naar de ruimte gebracht waar ze je klaarmaken, hier wordt je infuus gestoken, je haarnetje opgedaan, … Daarna reden ze me door naar de operatiezaal waar ik m’n dokter zag, ze nog wat vragen stelde en me naar dromenland brachten…

Na de operatie in het ziekenhuis
Hoe het weghalen van je amandelen allemaal in z’n werk gaat, kan je wel online vinden of vragen aan je dokter, hier ga ik niet over uitweiden.

Na de narcose werd ik al hoestend wakker omdat er volgens mij nog een buisje in mijn mond of keel zat op de ‘ontwaakafdeling’. Er was gelukkig meteen een heel vriendelijke verpleegster die me kwam geruststellen, alle waarden kwam meten/checken, me vragen stelde of ik pijn had etc. Ik zat meteen recht en had ontzettende dorst, mijn keel was kurkdroog maar ik mocht nog niet drinken. Gelukkig mocht ik al na een paar minuten naar de kamer omdat ik best wel ‘goed’ wakker was, dit was rond een uur of 11.30 gok ik.

Nadien heb ik eigenlijk heel de tijd in stukjes geslapen tot 19.00 uur en tussendoor proberen wat te drinken want dit mocht dan uiteindelijk rond een uur of 12 à 12.30 al wel. Toegeven, dit was pure hel in het begin, gelukkig is het ijswater ofwel ijsblokken met water en de koude zorgt natuurlijk voor verkoeling en pijnstilling, maar toch. Soms deed het zoveel pijn dat ik er misselijk van werd en meteen terug moest gaan liggen. De verpleegsters kwamen ondertussen regelmatig m’n waarden checken en pijnstillers bijhangen die via het infuus vlotjes binnenliepen. Toen ik deftig wakker was tegen de avond, lukte het drinken ook beter (of de pijnstillers werkte heel goed) en ik besloot deze situatie in m’n voordeel te gebruiken en héél véél te drinken. Want je wonde vochtig en koel houden is blijkbaar echt wel key om minder pijn te lijden en een betere/snellere genezing te bevorderen. Daarnaast wilde ik ook voorkomen dat ik zou uitdrogen, dus drinken drinken drinken it was.

De volgende ochtend na een helse nacht (want slapen op m’n rug, met je hoofd licht hellend, constant wakker gemaakt worden om je waarden te checken, veel naar het toilet gaan want veel #drinken) mocht ik eindelijk na 36 uur(!) iets eten in de vorm van yoghurtjes, melkdrankjes en oh ja nog meer yoghurtjes. Hier heb ik er ééntje van opgegeten want ook dit deed massaal veel pijn. Nadat ik ‘flink’ gegeten had en ze zagen dat alles in orde was, mocht ik het ziekenhuis verlaten. Just to keep it real, vanaf hier begint het eigenlijk pas en heb je nog een hele weg te gaan…

Eerste herstelweek
Om heel eerlijk te zijn, ik ga er geen doekjes omwinden, maar de eerste week à tien dagen waren echt elke dag een tripje naar de hel, dat met de dag erger leek te worden, tof hé. Mijn dokter had me wel gewaarschuwd dat het erger en erger zou worden, alvorens het zou beteren, maar toch… Conclusie je leeft van pijnstiller naar pijnstiller, in constante honger, de nachten zijn het ergst, je kan niks doen, niks helpt, …

Zelfs al zit je gewoon voor de tv te niksen, slikken doe je (trust me) zo veel vaker dan je zelf beseft wauw, na zo’n operatie word je je daar plots heel erg bewust van. En elke keer opnieuw moet je je precies mentaal voorbereiden en aftellen van oké en nu ga ik slikken en weer door een pijngolf. Praten deed ik zo min mogelijk, niezen heb ik met alle moeite van de wereld twee weken lang uitgesteld want ik wilde oprecht niet weten hoe veel pijn dit zou doen. Het was zelfs op bepaalde dagen zo erg dat ik oprecht mijn eigen speeksel nog liever in de wasbak ging uitspuwen dan het te moeten inslikken…

De wonde zelf ziet er echt niet uit, maar no stress dit hoort zo te zijn! Aan één kant zag het bij mij althans vuurrood, mijn verhemelte heeft doorheen de periode blauw, geel en groen gezien. Het witbeslag dat op de wonde komt als een soort van ‘korst’ ziet er echt smerig uit en soms had ik het idee dat ik het voelde zitten, niet gezellig.

Iets verder in deze blogpost ga ik dieper en concreter in op bepaalde onderwerpen onder het kopje ‘valkuilen en tips’, dus als je iets specifieks zoekt of wil weten over bijvoorbeeld voeding, sporten, slapen etc verwijs ik je naar daar (:

Tweede herstelweek
Na ongeveer een week moest ik op controle en alles bleek gelukkig in orde te zijn en er uit te zien zoals het hoort. Hierbij smeekte ik mijn dokter om een verhoging van mijn pijnstillers om de pijn dragelijker te maken. Helaas zaten de ergste dagen er toen al op, dus toen ik meer medicatie mocht nemen, was het eigenlijk al minder nodig. Toch was ik hier heel blij mee en heb ik zeker een week lang nog elke dag de verhoogde dosis genomen. Toen ik begon te merken dat de wonde beter en beter genas, ik minder pijn had en beter kon eten heb ik de pilletjes stilletjes aan afgebouwd door minder pillen per dag te nemen en ze ook meer te spreiden. Bijvoorbeeld in plaats van twee zware pijnstillers ’s ochtends en ’s avonds, nam ik er nog ééntje maar dan een halve in de ochtend en een halve in de avond.

Na de tweede week was het echt wel dik oké gesteld met me en kon ik al terug babbelen, buitenkomen, voorzichtig aan rustig sporten, meer eten, … toch besloot mijn dokter dat ik nog een weekje thuis moest blijven want gezien mijn job als leerkracht zou het te riskant zijn mezelf meteen terug te ‘overdoen’. Achteraf gezien ben ik echt heel blij dat het na twee weken ‘voorbij’ was, want ik heb ook al ervaringen gehoord van mensen die meer dan 3 à 4 weken écht afzien zoals ik deed tijdens die eerste helse week.

Ook ging het van de ene dag op de andere super vlot vooruit met de wonde zelf, deze zag er plots pakken beter uit, het beslag was weg en het zag er alleen nog een beetje roder en een tikje geïrriteerde uit dan de rest van m’n keel.

Tips en valkuilen
~ eten
Sowieso was eten en drinken elke keer een beetje sterven, maar dit kon je natuurlijk hierboven al lezen. Wat ik voornamelijk wél kon eten was stevig beperkt, want het is of te ‘zurig’ of te hard, of te melkachtig (veroorzaken sneller slijmen), of te warm of of of … #drama. Zo blijven er dus alleen over waterijsjes, cornflakes die je gezellig helemaal papperig moet laten worden (jakkes), lauwe soep, lauwe puree én alles uit de blender. Trust me je blender is je nieuwe BFF! Mijn mama heeft hier zelfs op een keertje videe vulling ingedaan en let’s be real, dit ziet er oprecht niet uit, maar ik meen het, je kan wel huilen van geluk (deed ik ook echt!) als je het opeet.

Vaak at ik ook plat gekookte rijst, pasta, couscous, omelet, cakejes, super vers brood zonder korsten dat ik plat rolde met een deegrol en veel ijs, yoghurtjes en ‘pudding’achtige drankjes. Tip, probeer hier voor ‘soya’varianten te kiezen, dan krijg je minder vaak constant melk binnen om dikker speeksel en slijmen te vermijden, want deze wil je echt niet, slikken is al erg genoeg. Vermijd verder natuurlijk alles wat te sterk afsmaakt of te pikant is, alles wat te puntige kantjes heeft zoals stokbrood of chips, alles wat te ‘zurig’ is zoals fruit of tomaat dus zeg maar no no tegen tomatensoep en pasta met tomatensaus of smoothies als je hoopte hier je vitamientjes mee binnen te sprokkelen.

Bedenk je vooraf ook even dat eten een heuse opgave wordt, het gaat zo moeizaam en traag dat je echt soms een uur bezig bent. Niet alleen omdat slikken lastiger gaat, maar je moet tussendoor super veel drinken en neemt echt babyhapjes die je vervolgens eeuwig dient te kauwen. Omdat het in het begin ook zo veel pijn deed, merkte ik dat ik er zelfs van begon te trillen en mijn koorts omhoog ging, zo’n inspanning was het dus. Vergeet ook het typische x-aantal maaltijden per dag want dat werkt gewoon niet, je kan beter kleine porties eten verspreid over de hele dag om te vermijden dat je leeft in honger, je eten constant koud wordt en je de wonde op bepaalde momenten lange tijd aan een stuk door pijn laat ‘doorstaan’.

~ tandenpoetsen
Hier komt ‘ie, je mag een week je tanden niet poetsen. I know super vies! Gelukkig eet je niet veel en compenseert dit, maar toch je tanden niet kunnen poetsen terwijl er een vieze wond in je mond zit die ook niet echt fris ruikt en vol beslag zit is walgelijk. Om dit enigszins op te lossen poetste ik na elke maaltijd mijn tanden zonder tandpasta gewoon met water want het is eigenlijk de tandpasta die gaat prikken in je wond. Als laatste stap gebruikte ik ook een tongschraper om alle smerigheid toch zo goed mogelijk zonder frisse tandpasta weg te krijgen en mijn mond zo proper mogelijk te houden, mede om te vermijden dat er bacteriën in de wonde zouden komen of deze zou ontsteken.

Na een week ging ik dus op controle en smeekte ik de dokter niet alleen voor meer pijnstillers, maar ook of ik eindelijk mijn tandjes weer mocht poetsen en thank god, het mocht. Wel oppassen met het schuim dat het niet te veel naar achter gaat in je keel (vooral lastig bij het spoelen) want inderdaad dit voelt niet erg aangenaam en ik kan mij voorstellen dat het zeker in de eerste week ontzettend hard had gepikt. Zelfs na 3 weken probeerde ik een muntige kauwgom en deze was er weer heel snel terug uit, dus munt is echt wel een no go.

~ slapen
Als je een rugslaper bent, denk ik dat je hier minder nadelen zal van ondervinden. Maar als rotvaste buikslaper kan je je wel inbeelden dat twee à drie weken lang op je rug slapen en dan nog wel met je kussen lichtelijk gestapeld in een helling een regelrechte kwelling is. Ook merkte ik zelf dat ik echt wel meer pijn en last had als ik plat lag, dus er was eigenlijk geen andere optie. ’s Nachts had ik ook altijd ontzettend veel pijn, misschien ook omdat je keel na een tijdje slapen pakken droger wordt en je pijnstillers van in de dag uitgewerkt zijn. Doorheen de dag probeerde ik dan soms wel als de pijn wat minder was of ik pijnstillers had genomen een dutje te doen en wat bij te slapen van de slechte nachten.

~ sporten
Als sportliefhebber zal je het sporten sowieso missen en ik was ook echt bang om mijn vooruitgang voornamelijk met het duurlopen die ik had opgebouwd voor de operatie te verliezen door wekenlang stil te moeten zitten. Geloof me maar als ik je vertel dat je het mist, maar er eigenlijk ook geen behoefte aan hebt. Omdat je weinig kan eten en slecht slaapt, heb je er either way toch ook de energie niet voor en omdat je onder zware medicatie zit, ben je helemaal wussy. Dit merkte ik zelfs als ik soms de trap op- of afging dat ik halverwege even moest stoppen of me goed vasthouden aan de leuning om niet weg te draaien. Probably de combi van stevige pillen, amper eten en erbarmelijk slapen.

Wanneer ik me beter begon te voelen en al stukken beter at en sliep, heb ik me voorzichtig gewaagd aan een avondje in de fitness, ongeveer na twee weken en half thuis te zitten. Valkuil hier is om jezelf niet te overdoen en te moedig te willen zijn, ik weet dat je je goed voelt en je wil meteen heel veel, maar niet doen. Niet alleen op vlak van sporten en je lichaam, maar je blijft wel een wonde hebben in je keel en je neemt waarschijnlijk ook nog stevige medicatie, je lichaam is nog aan het herstellen en je bent er een tijdje uit geweest. Zelf ben ik gestart met wat wandelen op de loopband, wandelen aan een steviger tempo, wandelen met je loopband op een helling, … alvorens terug meteen te gaan hardlopen. Ook tussen de groepslessen maakte ik een keuze om niet meteen alle groepslessen terug op te pakken, maar te starten met diegene die het minst zwaar zijn, zo forceer je jezelf zeker niet!

Na een maandje
We zijn nu ongeveer een maandje verder terwijl ik deze blogpost afwerk en de situatie staat er nu heel goed voor, maar ik ondervind nog steeds wel een beetje last. Voornamelijk bij het geeuwen merk ik dat het nog wat lastig of ambetant aanvoelt. Bij bepaalde zaken of na een vermoeiende dag merk ik wel dat het nog een gevoelige plek is waar nog niet zo lang geleden iets aan ‘gebeurd’ is, je merkt het dus nog wel, maar niet in die mate dat ik er nog echt pijn of last van heb en gelimiteerd ben in het voortzetten van mijn alledaagse leven.

Laatste tip die ik nog wil meegeven is wil niet terug te veel te snel. Je zal merken dat vanaf de pijn minder wordt, je wonde flink geneest en je pijnstillers dus zo goed hun werk kunnen doen dat je bijna pijnvrij bent, je alles zal willen én ook effectief kunnen eten. Toch doe je dit best niet want dan forceer je je keel en de wonde zodat het nadien erger wordt, het is niet omdat je op dat moment de wonde of pijn niet meer voelt dankzij de pijnstillers dat ze er niet meer is. Vergelijk het met heel dronken zijn, dan kan je ook stevig vallen zonder pijn te voelen, maar de dag nadien … 😉

2022 update: Ondertussen zijn we enkele jaren verder en kan ik heel overtuigend zeggen dat dit de beste keuze was die ik ooit gemaakt heb! Mijn keel is zelden nog in zware mate ontstoken en ik heb véél véél minder keelpijn dan vroeger. Het verschil is immens groot! Als ik nog eens keelpijn heb, weet ik ook gewoon dat het een virale infectie zal zijn en gaat deze met wat rusten, theetjes drinken en keelspray ook wel weer over. Het is oprecht geen pretje om door het herstelproces van de operatie te gaan, maar op de lange termijn is het alles wel waard!

Word jij binnenkort ook geopereerd aan je keelamandelen? Dan hoop ik dat je wat aan deze blogpost hebt gehad en wens ik je niet te veel stress of angst toe, maar vooral veel succes en beterschap!

Liefs, Romy